خود شیفتگی نیز مانند تمام خصیصه های شخصیتی می تواند در مواردی سالم و گاهی ناسالم باشد. اگر خود شیفتگی افراد متناسب با واقعیت رشد کرده باشد در این هنگام می توان گفت فرد خود شیفتگی سالمی دارد. خود شیفتگی در دو فاز ایده آل سازی و تحسین طلبی نمایان می شود  و در تعامل منسجم این دو فاز رشد می کند. زمانیکه آرمان و تحسین با یکدیگر همنوا و درونی باشند می توان از خود شیفتگی سالم بحث کرد، وقتی کسی هدف دارد، اهدافش درونیست، برای دست یابی به آنها تلاش می کند و در راستای دست یابی به آنها به موفقیت و پیشرفت نائل می شود. این فرد، خود شیفتگی نسبتا سالمی دارد.درین هنگام، درون این فرد، بیرون او را می سازد. این جمله به این معناست که خود سازی درونی سبب می شود فرد، مورد پسند دیگران نیز رفتار کند. او برای دل خودش نه رضایت دیگران حفظ ظاهر می کند. حال کسی را تصور کنید که درونی تو خالی دارد ولی در پی کسب بیرونی ایده آل است. او دائما مورد پسند دیگران رفتار می کند تا امتیاز کسب کند و پیشرفت کند. درین هنگام تقویت و تشویق این افراد سبب می شود تا ابد، وابسته و تو خالی بمانند. آنها ظاهری جامعه پسند و درونی پر از هیجانات سرکوب شده دارند. برای اینکه متوجه نارسیسیزم ناسالم شویم کافیست به دل خود رجوع کنیم؛ تا چه حد تصوری که دیگران از ما دارند با تصوری که خودمان از خودمان داریم متفاوت است. گاهی در خفا افراد آنچنان از خود بیزارند که لحظه ای تاب و توان تنها شدن و مواجهه با خود را ندارند. یکی شدن آرمان و تحسین یعنی یکی شدن اهداف درونی با ظاهر بیرونی که خود به خود سبب جلب توجه و کسب تحسین می شود.